Gisteren was onze trouwdag.. Wij trouwden zeven jaar geleden op een zeer zonnige dag. Ik droeg een bruidsjurk van Maggie Sottero belegd met Swarovski kristalletjes. Ik weet nog dat plassen een hele gebeurtenis was, onder mijn jurk zat een onderjurk met hoepel, het hele gevaarte moest omhoog waarna ik op goed geluk naar achter liep en me liet vallen hopende niet naast de toiletpot te belanden. Vanwege de omvang van de jurk had ik nergens zicht op. Dingen waar je van te voren niet bij stilstaat. Het was de perfecte dag. Wij liepen de hele dag wat rond met een glimlach van oor tot oor en knepen elkaar nu en dan omdat we zo moeilijk konden beseffen dat wij die dag de hoofdrolspelers waren waarom het allemaal draaide. Terwijl wij door onze charmante chauffeur werden rondgereden van locatie naar locatie werd er door medeweggebruikers fanatiek gezwaaid en getoeterd, we werden zelfs door onbekenden gefilmd.. Een vreemde gewaarwording en pas na tig keer beseften wij dat we vanwege de opgetuigde auto en onze bruidstenues ook wel een bijzonder plaatje vormden. Wij zwaaiden zoals we onze toenmalige koningin Beatrix dikwijls hadden zien doen. Onze bruidsmeisjes, mijn zestien jaar jongere zusje Roosmarijn en mijn jongste nichtje Daphne vormden samen een prachtig plaatje. Zij droegen jurkjes belegd met parels en kregen elk van ons een eigen mini bruidsboeketje. Even was mijn zusje beledigd dat die van mij groter was, zij kreeg er echter al snel een eigen wegwerpcamera en een mandje met bloemblaadjes bij waardoor ze het zo weer vergat. Hun rol voor die dag waren ze vergeten, uiteindelijk was mijn toen nog heel jonge neefje Tristan het meest behulpzaam. Wij snapten dat volledig, het was tenslotte ook een beetje hun dag..
Ik werd weggeven terwijl een oom van Anne-Roel viool speelde, het was persoonlijk en gaf zoveel sfeer dat de tranen al snel vloeiden. Mijn zusje gaf ons de ringen, die mijn moeder zo goed had vastgeknoopt met satijnen lint uit angst ze kwijt te raken dat het enige tijd duurde voor we ze los kregen. Wij verlieten de zaal, eenmaal buiten liepen wij in een regen van bloemblaadjes en enkele bellen van de bellenblaas van mijn moeder naar de auto en vertrokken met flink veel lawaai vanwege de blikjes achter de auto richting de feestlocatie alwaar we met zijn allen zouden genieten van champagne en uiteindelijk zouden dineren. Waar ik niets van heb geproefd omdat de genodigden van alles hadden bedacht waaraan wij moesten deelnemen en ik iedere keer weer een gang misliep. Het dessert maakte gelukkig alles goed.. Op deze locatie overnachtten wij in de bruidssuite waar wij eerst alle enveloppen opende om het geld te tellen om vervolgens in het bubbelbad de dag nog even door te nemen en ik me bedacht dat ik van alles was vergeten voor de volgende ochtend. Wat kon het ook schelen..
Alweer zeven jaren geleden, in bijzonder gezelschap weet ik nu. Nog maar weinig is hetzelfde gebleven, zoals dat gaat in het leven. Veranderingen die niemand toen kon voorzien maar nu normaal zijn. Vrienden trouwden, kregen kinderen, ouders werden opa's en oma's, broers en zussen zijn nu ooms en tantes, vrijgezellen kregen een relatie, koppels gingen uit elkaar, collega's werden bekenden uit het verleden, innige vriendschappen gingen verloren, familiebanden werden verbroken en enkele dierbaren hebben we moeten begraven. Wij kijken vol liefde terug op die ene dag, 10 augustus 2007, een heerlijke zonnige dag in fijn gezelschap waarvoor wij alle aanwezigen erg dankbaar zijn. Wij trouwden in hun bijzijn en beleefden samen met hen een dag die wij nooit zullen vergeten..
L♥VE
